Hier volgt een uitgebreid verslag van twee Dogo Argentino fokkers naar Argentinië. Te weten Hay Buckinx en Freddie Weber.We beginnen maar met de heenreis die allesbehalve vlekkeloos verliep. De reis werd gestart op onze Nederlandse luchthaven Schiphol. De reis begon naar Londen alwaar overgestapt moest worden op het toestel naar Buenos Aires. Het bedoelde vliegtuig had evenwel schade aan een van de motoren, waardoor er “even” gewacht zou moeten worden op het technische team van british airways. Dit “even wachten” liep echter uit op een vertraging van maar liefst 16 uur. Met veel ergernis over zo een slecht begin vlogen we dan toch eindelijk naar Buenos Aires waar tot onze geruststelling onze beoogde bezoekpartner dhr.. Luis Milla de la Cruz van de “El Tumi” kennel ook na deze vertraging trouw op ons stond te wachten. De volgende teleurstelling volgde echter al snel. De beoogde binnenlandse vlucht was uiteraard allang en breed zonder ons vertrokken, waardoor we ons genoodzaakt zagen een taxi te nemen naar ons reisdoel Rio Quarto. Het lastige hiervan was echter dat dit ritje ook nog eens ruim negen uur in beslag nam. De totale reistijd kwam hiermee op 42 uur dus u zult dan ook wel begrijpen dat we dan ook totaal gebroken aankwamen bij de kennel van dhr. Milla de la Cruz.
Na uitgebreid kennis te hebben gemaakt met zijn vrouw Mercedes, zijn dochters Laura en Sandra en zijn twee zonen Lucho en Carlos werd er voor de eerste keer de kennels en de honden van Luis met een kritisch oog bekeken. De aanwezige kwaliteit laat zich raden. Zeer veel dogo’s van uitstekende fok en show- kwaliteit.
De volgende dag werd er een aanvang gemaakt met de gesprekken die we vooraf via tel/fax en briefwisseling al geruime tijd hadden voorbereid. Tot onze opluchting bleek dat ook Luis zijn “huiswerk” keurig voor elkaar had. Het zal eenieder die zich in Dogo-Argentino verdiept, niet zijn ontgaan dat er de laatste jaren behoorlijk veel geïmporteerd is vanuit verschillende kennels in Argentinië. Eenieder weet echter ook dat er wat gezondheidsonderzoek weinig of helemaal niets wordt gedaan bij deze importhonden. Ons doel was dan ook om te proberen met name HD, röntgen en gehoortesten tot een standaardprocedure te laten uitgroeien bij alle fokdieren en ook geheel of zo goed als volwassen honden. Zoals al eerder vermeld hebben we via verschillende manieren van communicatie vooraf al de fundamenten gelegd voor deze procedures. Er zijn ook andere dogo argentino fokkers door ons aangeschreven, maar deze lieten op een enkele na totaal niets van zich horen. Die ene die dan nog wel de moeite nam om een overigens aanvankelijk positief bericht terug te sturen liet na een bericht onzerzijds met de mededeling wanneer we in Argentinië zouden verblijven dan toch ook niets meer van zich horen. Daarom is dan ook gemakkelijk te begrijpen dat we onze tocht nog uitsluitend aan dhr.. Luis Milla de la Cruz hebben gewijd. Zoals gezegd had Luis zijn “huiswerk” goed gemaakt. Hij bleek al geruime tijd aan de slag te zijn met de Universiteit van Rio Quarto. We werden dan ook prompt uitgenodigd voor een rondleiding en een aanvullend gesprek met de leidinggevende professor betreffende deze materie. Het bleek dat men alle benodigde apparatuur en know-how al in huis had en dat er al bindende afspraken waren gemaakt om tot goede en betrouwbare resultaten te kunnen komen. Voorts zijn bijna alle diergeneeskundige studenten van deze Universiteit kind aan huis bij fam. Milla de la Cruz om hun voordeel te halen uit de uitgebreide kennis op het gebied van algemene genetica bij dieren van Luis, die op dit gebied alle respect heeft verworven, door zijn grote kennis op dit gebied bij de leidinggevende professoren.
Onze verbazing was nog groter toen bleek dat we werden uitgenodigd voor een heus interview op de televisie. Men had er oren van gekregen dat er twee Hollanders waren die zeer geïnteresseerd zijn in dogo-argentino en die uitgebreide plannen hadden op het gebied van verbetering van de nabestaande problemen zoals HD en doofheid. Daarbij moet men zich als nuchtere Nederlander een voorstelling proberen te maken van de algemene cultuur en de gemakkelijkere opvattingen op het gebied van het fokken van honden. Een doorsnee fokker aldaar zal zijn nest met pups zo spoedig mogelijk gaan inventariseren op alle mogelijke doeleinden. Een dove pup wordt snel afgemaakt. De honden met evt. showkwaliteiten worden apart gehouden en de overige pups van mindere kwaliteit worden veelal cadeau gedaan aan de plaatselijke en/of bevriende jagers. Op HD wordt al helemaal niet gelet.
Onmiddelijk hadden de honden het dier ook bespeurd en vlogen als razende van de auto af. De twee kruisingen waren met hun grotere snelheid als eerste bij het zwijn en stopten het af. Ze waren met toch wel veel geringere bijtkracht en hun gewicht niet in staat om het zwijn echt in de problemen te brengen. Inmiddels bereikten de twee raszuivere 
Argentijnse dogen het zwijn en dan kun je pas echt zien waarom deze honden voor deze jacht zijn gefokt. Ze vallen zonder enige aarzeling het zwijn aan en laten het dan ook onder geen enkele voorwaarde meer lost tot dat de jager het strijdperk betreedt om de jacht met een groot jachtmes af te maken. Wat hierbij vooral opviel is het volgende: De honden zijn toch helemaal in hun jachtdrift en volledig opengedraaid, maar toch konden zelfs wij die voor de honden toch volstrekte vreemden waren de honden zonder enig spoor van agressie van het zwijn wegvoeren. De honden waren enkel en alleen tegenover het zwijn in actie en toonden voor de mensen alle mogelijke respect en zelfs onderdanigheid. Ook de dogo’s onderling waren absoluut verdraagbaar ondanks dat het hier 4 volwassen reuen betrof die nogmaals in opperste jachtdrift waren en toch na het neerhalen van de prooi onder elkaar geen enkele wijze van agressie of bezitterigheid vertoonden. Ze werkten letterlijk samen en lagen na afloop met zijn vieren en het zwijn achter op de pick-up zonder dat zich enig incident voordeed.
De terugweg werd ingezet naar het huis van een van de jagers alwaar het zwijn vakkundig werd geslacht en direct door de vrouwe des huizes gedeeltelijk werd bereidt en verorbert door de jagers en hun complete gezinnen, luis en wij. Het was een onvergetelijke happening die werd afgesloten met een gezellig feestmaal met om en de nabij 10 a 12 personen. Deze hele gebeurtenis zou zich een dag of 4 later nogmaals her halen. Het bleken geweldig gezellige mensen te zijn die ondanks hun rauwe en vaak eenzaam bestaan op een bepaalde manier toch respect voor hun honden hadden. Al moet hierbij de kanttekening worden geplaatst dat de manier waarop deze mensen hun honden huisvesten en verzorgen naar onze westerse maatstaven niet geaccepteerd zouden kunnen en mogen worden. De hond heeft letterlijk alleen zijn waarde in zijn werk ( en daarin geniet hij het eerder genoemde respekt van zijn baas), in dit geval de jacht, maar zal als hij deze jacht door ouderdom of gebreken niet meer kunnen vervullen letterlijk tot een eenzaam en vooral geestdodend einde komen daar hij echt als erfhond aan een ketting zal liggen van maximaal een metertje of vier en daar waarschijnlijk pas op de dag van zijn dood vandaan zal worden gehaald, want een hond uitlaten zoals wij dat kennen gebeurt bij deze jagers gegarandeerd niet. Een hond die niet meer kan werken verliest letterlijk al zijn waarde en daarmee veelal ook het eerder opgebouwde respekt in een mum van tijd.
Tenslotte hebben we nog andere en ook leuke dingen meegemaakt zoals het gezellig samen eten en drinken met zeer veel gastvrije gezinnen en we hebben ons zelfs 
nog laten verleiden tot een heus partijtje zaalvoetballen met de al eerder genoemde studenten van de universiteit dat we onder het mom van Argentinie tegen Nederland nog wisten te winnen ook.
F.R. Weber & H. Buckinx